• Minister-president Dick Schoof
• President Emanuel Macron
• President van de Europese Commissie Ursula von der Leyen
• Bondskanslier Olaf Scholz
• Bondskanselier Karl Nehammer
• Voorzitter van de Europese Raad António Costa
• Kabinet Ursula von der Leyen
• ECON committee van het Europees Parlement

Geachte heer, mevrouw,

De prijzen van basislevensmiddelen zijn nog nooit zo hoog geweest - speculaties op de financiële markten drijven ze nog verder op. De volgende maatregelen kunnen miljoenen mensen van de honger redden:  

• Beperk het aantal langetermijncontracten (futures) op voedselgrondstoffen sterk: verlaag de positielimieten voor deze contracten om buitensporige speculatie in te dammen! 
• Sluit institutionele beleggers en beleggingsfondsen uit van de handel in voedselgrondstoffen. 
• Vergroot de transparantie op de markten: beleggers en grondstofgroepen moeten hun posities en aandelen bekendmaken om paniek op de markten te voorkomen.  

Ik roep u op: voorkom nog meer honger en maak een einde aan overmatige speculatie met voedsel! Voedsel is geen handelswaar, maar een mensenrecht! 

“Futures” zijn termijncontracten, dus contracten om op toekomstige data grondstoffen te kopen en te verkopen. Anoniem via een ruil komen sluiten koper en verkoper een overeenkomst over:

• een bepaalde hoeveelheid goederen
• op een bepaalde datum in de toekomst
• tegen een vaste prijs.

In de regel wordt in dergelijke contracten ook bepaald in welke pakhuizen de levering kan worden ontvangen en afgehaald. Slechts in uitzonderlijke gevallen worden futures echter ook met een fysieke levering vervuld, d.w.z. worden grondstoffen ook daadwerkelijk verhandeld. In plaats daarvan worden futures gewoonlijk louter financieel afgewikkeld.

De beurs als centrale contractuele partner

Kopers en verkopers sluiten de transactie niet rechtstreeks met elkaar af, maar elk met de beurs, die optreedt als de centrale contractuele partner. In de praktijk worden de transacties verwerkt door geautomatiseerde computerprogramma's. Daarvoor moeten de koper en de verkoper bij de beurs geregistreerd zijn en er een rekening hebben. Voor de meeste marktdeelnemers neemt een bank deze dienst over. Op het scherm van hun computer, die verbonden is met de beurscomputer, verschijnt een formulier waarin zij kunnen invullen tegen welke prijs welk aantal contracten - te kopen ("long") of te verkopen ("short"). Indien een andere handelaar kan worden gevonden die de tegengestelde zijde wil innemen tegen de vereiste prijs, wordt het contract automatisch gesloten.

Dergelijke grondstoffen futures dienen oorspronkelijk om de prijzen voor zowel koper als verkoper af te dekken. Zij zijn echter vatbaar voor manipulatie en speculatieve overdrijvingen.

Om te illustreren hoe de handel in futures werkt, hebben we een voorbeeld geschetst.

Initiële situatie

Een landbouwhandelaar weet in maart dat hij in augustus 500 ton tarwe moet verkopen om in zijn graansilo plaats te maken voor de nieuwe oogst. Een blik op de prijzen op de Europese graanbeurs Matif leert hem dat tarwe voor levering in augustus daar wordt aangeboden voor 200 euro per ton. Om zich vooraf van de prijs te verzekeren, doet hij via zijn computer, die hem in verbinding stelt met de Matif in Parijs, een aanbod om voor de leveringsmaand augustus tien verkoopcontracten over te nemen voor telkens 50 ton tarwe tegen deze prijs van 200 euro per ton. Dit komt overeen met de verwachtingen van een koper (bijvoorbeeld een broodfabrikant) die een bod doet op een overeenkomstig koopcontract. Zo ontmoeten de twee biedingen elkaar langs elektronische weg en via de beurscomputer worden beide contracten automatisch geldig.

De getekende contracten hebben nu een nominale waarde van 10 (contracten) x 50 (ton) x 200 euro, d.w.z. 100.000 euro. De landbouwhandelaar (verkoper van de tarwe) gaat dus een zogenaamde "short positie" aan. De koper aan de andere kant houdt daar een "long positie" tegenover.

Scenario 1

De tarweprijs daalt in augustus tot 150 euro per ton. De landbouwhandelaar ontvangt dus slechts 75.000 euro voor de verkoop van zijn 500 ton tarwe aan een koper op de fysieke markt, bijvoorbeeld een maalderij, hoewel hij 100.000 euro had willen bereiken. De via de beurs gesloten goederentermijntransactie beschermt hem echter tegen een verlies. Dit komt omdat hij oorspronkelijk het recht had verworven om voor 200 euro per ton te verkopen. De landbouwhandelaar zou dus in theorie de tarwe op de fysieke markt kunnen kopen voor 150 euro per ton en onmiddellijk weer verkopen voor 200 euro aan een van de pakhuizen van de beurs - en zo zijn verlies van de fysieke verkooptransactie compenseren. Omdat dit in de praktijk te duur is, wordt deze transactie uitsluitend financieel op de beurs afgehandeld.

Het werkt als volgt: kort voordat hun aan- of verkoopcontracten aflopen, zijn de houders ervan verplicht om deze contracten "te sluiten". Voor ons voorbeeld betekent dit dat de landbouwhandelaar evenveel aankoopcontracten voor 500 ton broodtarwe op de beurs moet kopen als hij oorspronkelijk verkoopcontracten had gekocht. Aldus heffen zijn long- en shortposities elkaar op en worden de contracten dus geneutraliseerd. Maar aangezien de tarweprijs is gedaald tot 150 euro per ton, kan de handelaar nu de tien verkoopcontracten kopen voor 7.500 euro per stuk (50 ton x 150 euro) - in totaal betaalt hij 75.000 euro voor 500 ton tarwe. Dit resulteert in een verschil tussen zijn dure verkoopcontracten (kort) en de goedkopere koopcontracten (lang) van 2.500 euro per contract. Hij maakt dus een beurswinst van 25.000 euro op zijn tien contracten en kan zo zijn verlies van de fysieke transactie compenseren. Dit bedrag wordt op zijn beursrekening bijgeschreven. Het komt erop neer dat hij precies het bedrag verdient dat hij had veiliggesteld door de futures in maart te kopen.

De handel in futures op de beurs vervult dus de functie van een soort "prijsverzekering" voor de landbouwhandelaar. De beurs rekent voor deze verzekeringsdienst kosten aan van ongeveer één euro per future.

Scenario 2

De tarweprijs stijgt in augustus tot 250 euro per ton. Zo kan de handelaar zijn tarwe verkopen voor een totaal van 125.000 euro en maakt hij een plus van 25.000 euro ten opzichte van zijn startpositie. Hij moet nu zijn op de beurs gekochte verkoopcontracten weer "afsluiten". Hij doet dit door tien koopcontracten te kopen tegen een prijs van 250 euro per ton, d.w.z. voor een nominaal bedrag van 12.500 euro per contract of een totaal van 125.000 euro. Het verschil tussen de waarde van zijn oorspronkelijke verkoopcontracten van 100.000 euro en de waarde van de aankoopcontracten die hij heeft verworven om ze af te sluiten, bedraagt 25.000 euro. Hij lijdt dus een koersverlies van 25.000 euro. Het komt erop neer dat ook in dit geval zijn handelstransactie precies het bedrag oplevert dat hij in maart via de termijncontracten had veiliggesteld.

Hetzelfde mechanisme wordt gebruikt door de kopers van de grondstoffen, in het geval van tarwebroodfabrieken en andere levensmiddelenproducenten. Gewoonlijk sluiten zij koopcontracten en stellen zij op die manier vooraf een prijs vast voor hun behoefte aan grondstoffen. Om deze afdekkingstransacties te laten werken, is het van belang dat er voldoende kopers/verkopers kunnen worden gevonden voor verkopen/aankopen in de toekomst. Daarom is een bepaald aantal speculanten noodzakelijk voor de werking van futuresbeurzen. Zij dragen bij aan de prijsafdekking van de verkopers/kopers.

Op de grondstoffen futures beurzen, of commodity futures beurzen, wordt - zoals de naam al aangeeft - gehandeld met termijncontracten. De contracten hebben elk betrekking op een specifieke hoeveelheid grondstof op een specifieke datum. Handelaren kunnen handelen als kopers ("long") of verkopers ("short"). Een overeenkomst is slechts geldig indien er ook een verkoper voor een koper is, en omgekeerd. Op de futuresbeurzen voor grondstoffen zijn er dus altijd evenveel short- als longposities.

Winsten en verliezen als een nulsomspel

De beurs fungeert als centrale tegenpartij voor alle gesloten contracten. Dit betekent dat als u een future koopt en vervolgens winst maakt wanneer het contract afloopt, u niet op een derde partij hoeft te rekenen om uw winst af te lossen - de beurs betaalt deze rechtstreeks uit. Tegelijkertijd int de beurs de bedragen die verschuldigd zijn door de handelaren wier termijncontracten in waarde zijn gedaald. Het komt er dus op neer dat de winsten en verliezen van de deelnemers altijd een nulsomspel zijn. Om zich tegen een eventueel in gebreke blijven van een handelaar te beschermen, eist de beurs voor elk contract de betaling van een waarborgsom, de zogenaamde "marge". De marge bedraagt gewoonlijk tussen 8 en 10 procent van de totale waarde van een contract.

Op de futuresbeurzen voor grondstoffen worden contracten verhandeld op data die soms tot twee jaar in de toekomst liggen. het aantal verhandelde contracten staat geheel los van de mogelijke hoeveelheden daadwerkelijk beschikbare fysieke goederen en overschrijdt deze vele malen. Zo bedroeg het volume van alle verhandelde futures op “Soft Red Winter” tarwe in maart 2011 ongeveer 76 miljoen ton. De jaarlijkse oogst van deze tarwesoort bedraagt echter slechts ongeveer 9 miljoen ton. De handel in deze futures is zo intensief dat op vele handelsdagen meer dan de oogst van een heel jaar wordt gekocht en verkocht.

Indexen meten de prestaties van een groep aandelen, die elk in een mandje worden samengebracht. Grondstoffenindexfondsen combineren tot 25 verschillende grondstoffen, elk met een specifieke weging. Met dergelijke fondsen kunnen beleggers profiteren van stijgende prijzen op de grondstoffenmarkten - of verliezen wanneer de prijzen dalen. Grondstoffenindexfondsen worden voornamelijk door grote investeringsbanken op de markt gebracht en geëxploiteerd. De banken nemen het geld van beleggers in beheer en beleggen het op de futuresmarkt.

Het probleem is dat de indexfondsen alleen optreden als kopers op de futuresbeurzen. Zij verwerven in feite alleen koopopties en verlengen deze - ongeacht de feitelijke ontwikkeling van vraag en aanbod van de betrokken grondstoffen - telkens opnieuw over een langere periode. Dit heeft ernstige gevolgen: Door de grote bedragen waarmee zij als kopers op de financiële markten optreden, creëren de indexfondsen over langere perioden een schijnbaar extra vraag naar grondstoffen - wat er uiteindelijk toe leidt dat de grondstoffenprijzen hoger zijn dan dat ze zonder deze financiële speculatie zouden zijn.

Geen risico voor banken

De indexfondsen worden beheerd door een fondsbeheerder die speculeert met het geld van de beleggers. De beheerder verwerft longposities op de futuresmarkten in overeenstemming met de samenstelling van de onderliggende index. Hij hoeft hiervoor echter niet het gehele investeringsbedrag uit te geven, maar alleen het geld dat de beurs eist als onderpand voor de mogelijke koersschommelingen. Deze zogenaamde margevergoeding bedraagt tussen 8% en 10%, en in uitzonderlijke gevallen, bij bijzonder volatiele prijsontwikkelingen, soms zelfs 15% of 20%. De fondsbeheerders parkeren de rest van het geld in veilige, kortlopende staatsobligaties, waarvan de rente ook aan het fonds toekomt. De obligatierekening dient de fondsverstrekker ook als zekerheid voor eventuele verliezen. De banken zelf nemen dus geen enkel risico. Tegelijkertijd rekenen zij vooraf een vergoeding aan van tussen de 1% en 2% op het totale investeringsbedrag.

Als de prijs van de futures stijgt als gevolg van prijsstijgingen van grondstoffen, crediteert de beurs de rekening van de fondsbeheerder met de stijging. Als de notering daalt, worden de overeenkomstige bedragen van de margerekening afgetrokken of worden, indien nodig, aanvullende stortingen geëist, die de fondsbeheerder doet uit het resterende vermogen van het fonds dat in obligaties is geparkeerd. In dezelfde mate stijgt of daalt de waarde van de fondsdeelneming.

Slechte oogsten, een dalende olieproductie, de groeiende wereldbevolking, de productie van biobrandstoffen - al deze factoren zijn van invloed op de prijsontwikkeling van landbouwgrondstoffen. Maar het is ook duidelijk dat de mobilisatie van honderden miljarden dollars voor grondstoffenspeculatie ook de voedselprijzen beïnvloedt en deze opdrijft.

De prijs van morgen maakt de prijs van vandaag

Er is geen gram graan of vat olie minder in de wereld wanneer beleggers weddenschappen afsluiten op de futures-beurzen. En toch wordt de prijs op de spotmarkt, waar grondstoffen fysiek worden verhandeld, beïnvloed door wat er op de futuresbeurzen gebeurt. In feite zijn de noteringen op de termijnbeurzen zeer bepalend voor de prijs op de spotmarkten. Voor graan kunnen alle moderne landbouwers dit onmiddellijk bevestigen: zij rekenen met de prijzen van de graanbeurs Matif in Parijs - waarvan de prijzen op hun beurt gewoonlijk parallel lopen met die van de termijnbeurs in Chicago. Daarnaast zijn er toeslagen of kortingen voor transportkosten of kwaliteitsafwijkingen; voor de rest komt de ruilprijs overeen met de spotprijs.

Alleen beurzen voor grondstoffenfutures bieden een overzicht van de marktsituatie

Een van de belangrijkste redenen hiervoor is dat er alleen regionale beurzen zijn met onregelmatige prijsnoteringen voor fysiek verhandelde grondstoffen in de belangrijkste producerende landen, en alleen de termijnbeurs biedt kopers en verkopers informatie over de algemene marktsituatie. Daarom is de prijs voor de volgende termijn bijna altijd ook de prijs die de verwerkende industrie of kopers uit importafhankelijke landen betalen. In de regel is dit zelfs uitdrukkelijk bepaald in de langlopende leveringscontracten tussen de groothandelaars en de industrie. Maar als de prijzen voor deze termijncontracten hoofdzakelijk worden bepaald door de acties van speculatieve beleggers, heeft dit wel degelijk een direct effect op de fysieke markt. Geen enkele producent verkoopt immers grotere hoeveelheden goedkoper dan op de futures-beurzen mogelijk zou zijn - en geen enkele koper zou er een hogere prijs voor betalen.

Los van vraag en aanbod

Deze correlatie is inmiddels ook aangetoond door talrijke econometrische analyses, met name op de markt voor ruwe olie, waarvan de prijsbewegingen via minerale meststoffen en vervoerskosten een effect van bijna 30 procent hebben op de voedselprijzen. Tegelijkertijd is de futuresmarkt nog verder los komen te staan van de werkelijke vraag- en aanbodsituatie voor grondstoffen, omdat zij deel is gaan uitmaken van de mondiale kapitaalmarkt. Dit betekent dat de rentetarieven, de aandelenkoersen en het monetaire beleid bepalend zijn voor de termijnprijzen, en dus uiteindelijk ook voor de prijzen op de voedselmarkten.

Graanprijzen met tot 15 procent gestegen

De precieze mate waarin het geld van de financiële beleggers deze prijzen bepaalt, kan niet duidelijk worden geschat en hangt steeds af van de beschouwde periode. Econoom Christopher Gilbert berekende bijvoorbeeld met behulp van een uitgebreid rekenmodel dat de prijzen voor ruwe olie alleen al in de eerste helft van 2008 door beleggers in indexfondsen met 20 tot 25 procent werden opgeblazen. Voor tarwe, maïs en soja berekende hij de bijdrage van indexspeculanten aan de prijsstijging op ongeveer 10 procent. De Bremer econoom-collega Hans H. Bass berekende dat speculatie de prijzen van tarwe, maïs en soja in 2008 ten tijde van de grote voedselcrisis met wel 15 procent opdreef.

Er zijn duidelijke aanwijzingen (zie: "Hoe beïnvloeden futurestransacties de voedselprijzen?") dat sterk speculatieve futures-koersen de prijzen van landbouwgrondstoffen opdrijven. In landen waar de mensen 80% van hun inkomen aan voedsel moeten besteden, en niet 10 tot 20% zoals in rijke geïndustrialiseerde landen, vormen prijsstijgingen voor basisvoedingsmiddelen zoals granen een existentiële bedreiging.

De Wereldbank schat dat tijdens de fase van hoge prijzen in 2007/2008 bijna 100 miljoen extra mensen honger hebben geleden omdat zij de hogere prijzen niet langer konden betalen. De voormalige Duitse minister van Ontwikkeling Heidemarie Wieczorek-Zeul leidde hieruit af dat "voor elk procentpunt stijging van de prijzen, het aantal mensen dat door honger wordt bedreigd, met 16 miljoen toeneemt". Dit had alleen betrekking op de toenmalige prijsverhoudingen, maar de orde van grootte is vandaag niet minder realistisch. De Duitse organisatie Welthungerhilfe berekende dat alleen al in de eerste helft van 2011, 7 tot 8 miljoen mensen in de 30 landen die voor hun voedselvoorziening afhankelijk zijn van hulp van buitenaf aan ondervoeding leden als gevolg van de speculatief gegenereerde prijsstijging.

Het gebruik van de grondstoffenmarkten als kapitaalbelegging heeft geen economisch nut. In tegenstelling tot beleggingen op de aandelen- en obligatiemarkten dient het niet om kapitaal voor productieve doeleinden over te dragen aan ondernemingen of staten. Het gaat er om te wedden op de prestaties van de verhandelde grondstoffen. In deze context zijn de rendementen voor beleggers eerder bescheiden en kunnen zij minstens even goed worden behaald met andere beleggingsstrategieën. Het sturen van beleggingskapitaal naar de grondstoffenmarkten dient daarentegen in de eerste plaats de belangen van de betrokken financiële instellingen en beursconcerns, die daardoor zonder enig risico zekere winsten behalen via de in rekening gebrachte hoge provisies - ongeacht of hun klanten winst of verlies maken met de speculatieve financiële producten. Daarom hebben zij er het grootste belang bij dat er niets verandert aan de huidige situatie.

Banken worden zelf grondstoffenhandelaars

Hoe lucratief grondstoffenspeculatie is, blijkt ook uit het feit dat financiële groepen als Morgan Stanley, JP Morgan, Goldman Sachs of Deutsche Bank gedeeltelijk zelf in de fysieke grondstoffenhandel zijn gestapt en tankers, pijpleidingen en opslagplaatsen exploiteren of hebben geëxploiteerd. De ondernemingen hamsteren dan niet alleen meer "virtueel" grondstoffen in de vorm van futurescontracten namens hun cliënten, maar hamsteren de grondstoffen ook zelf als uit de futuresprijzen blijkt dat zij later tegen hogere prijzen kunnen worden verkocht. Dit gaat zo ver dat Morgan Stanley soms meer tankers charterde dan de oliemaatschappij Chevron. Hoewel er niets vergelijkbaars bekend is over landbouwgrondstoffen en graan, wijst veel erop dat individuele spelers, of het nu banken, handelshuizen of zelfs grote landbouwbedrijven zijn, hetzelfde doen in de landbouwsector. De voortdurende instroom van kapitaal op de futuresmarkten doet ons prijsstijgingen verwachten die hoger liggen dan de opslagkosten.

Historisch gezien heeft speculatie een doel, en in een bepaald aantal zijn speculanten nuttig. Met termijntransacties, d.w.z. grondstoffenfutures voor een handelstransactie in de toekomst, dekken leveranciers en verwerkers van grondstoffen zich in tegen prijsschommelingen. Een broodfabrikant kan bijvoorbeeld een tarwelevering over zes maanden reserveren tegen een vaste prijs, zodat hij niet bang hoeft te zijn voor verliezen bij zijn broodproductie. Opdat kopers en verkopers steeds voldoende kopers en verkopers zouden vinden voor transacties in de futures, is het noodzakelijk dat er voldoende spelers zijn die uitsluitend in deze futures handelen en er geld mee willen verdienen, maar geen belangstelling hebben voor de fysieke levering van goederen. Deze rol wordt vervuld door speculanten.

Zaken doen met risico

Zij zijn onmisbaar voor de beurzen om überhaupt te kunnen functioneren: speculanten. Van oudsher zorgden zij ervoor dat de beurs te allen tijde liquide was, d.w.z. dat graanverkopers kopers vonden, ook wanneer de verwerkers niet kochten en vice versa. Op die manier namen de speculanten een deel van het risico op zich van degenen wier bedrijf het was de fysieke grondstof te kopen en te verkopen. De winsten die zij maakten waren dus een soort premie voor de prijszekerheid die de termijnhandel producenten en verwerkers bood.

Winstgevende investeringen op lange termijn

De beleggers die vandaag overwegend op de beurzen actief zijn, verschillen echter van deze traditionele speculanten. Zowel het volume van hun transacties als hun investeringsstrategie hebben niets meer te maken met de feitelijke grondstoffentransacties van producenten en verwerkers en de daarmee gepaard gaande noodzakelijke prijsafdekking. Beleggers beleggen vooral in futures omdat zij deze zien als een rendabele kapitaalbelegging op lange termijn.

Speculaties zijn welig aan het tieren

Deze ontwikkelingen worden geïllustreerd door de gegevens voor het tarwecontract van de Chicago Board of Trade (Wheat, CBOT). Tot 1999 bedroeg het aandeel van de contracten die op deze markt voor zuiver speculatieve doeleinden werden aangehouden, ongeveer 20 à 30% van het totale volume. Daarentegen was ruim tweederde van alle contracten in handen van de klassieke belanghebbende partijen voor het afdekken van prijzen, de "hedgers". Tegen 2006 was deze verhouding echter volledig omgekeerd. Sindsdien is tot 80 procent van alle posities in handen van speculanten, terwijl contracten voor traditionele afdekking hooguit een derde van het totale volume uitmaken. Een zeer vergelijkbaar patroon komt naar voren uit de gegevens voor alle andere grondstoffen die op de Amerikaanse futuresbeurzen worden verhandeld. Het aantal verhandelde futures is volledig onafhankelijk van de beschikbare hoeveelheden van de fysieke grondstof. Op één dag wordt vaak vele malen de jaarlijkse oogst van een landbouwgrondstof verhandeld.

De situatie in het voorjaar van 2022 toont ook aan in welke mate landbouwspeculatie is losgekoppeld van haar oorspronkelijke functie als prijsafdekking. Toen de grondstoffenprijzen stegen, onder meer als gevolg van de Russische aanval op Oekraïne, nam ook het volume van speculatieve transacties op grondstoffenprijzen sterk toe, zoals onderzoeksnetwerk Lighthouse heeft berekend aan de hand van het voorbeeld van twee grote beleggingsfondsen: in heel 2021 hadden de fondsen slechts iets minder dan tweehonderd miljoen dollar geïnvesteerd - in de eerste vier maanden van 2022 daarentegen hadden zij al zes keer dat bedrag geïnvesteerd.